Paddenstoelentrek

In de herfst ontstaat bij heel veel fotografen de paddenstoelentrek; ze trekken er dan massaal op uit om paddenstoelen (ik kan maar niet wennen aan de tussen-n) te fotograferen. De meeste foto's zijn al lang niet meer origineel, maar ook ik ontkom niet aan het trekgedrag en neem er een dag vrij voor. Samen met Gerrit Stam, die mij ooit enthousiast maakte het fotograferen weer op te pakken, duik ik op vrijdag het bos in tussen Hilversum en Baarn. 

De ochtendzon doet het vochtige bos dampen. De zon blijft ons helaas niet de hele dag verwarmen, maar op een klein buitje na, blijft het een lekkere dag. Mijn neus is misschien iets te veel naar de grond gericht deze dag om alle mooie boslandschapsbeelden waar te nemen. Deze foto maak ik al direct aan het begin van de wandeling terwijl de macrolens al op de camera zit.

De eerste foto van paddenstoelen maak ik al naast de parkeerplaats. Even opgezocht en dit blijkt de narcisridderzwam te zijn. Een algemene soort van beukenbossen op voedselrijke zandgronden.

We lopen verder het bos in door een mooie beukenlaan. Tussen de geel, groen en roodbruin gekleurde blaadjes steken overal paddenstoeltjes de kopjes op. Hieronder een mycenasoort.

Ook in de plakkaten sterretjesmos steken mycena's de kop op. Piepkleine, maar sierlijke paddenstoeltjes die al bijna breken als je er naar kijkt.  

Dit lijken wel bos-champignons, maar ik weet het echt niet zeker. Door een minimale scherptediepte en wat grasjes direct voor de lens, ontstaat een beetje dromerig effect. Een trucje dat ik graag toepas.

Voor deze opname, en verschillende andere trouwens ook, heb ik de camera stevig tegen de grond gedrukt in het dikke bladertapijt. De omgekrulde rand van deze zwam steekt maar net boven de bladeren uit. Het gefilterde zonlicht zorgt voor de warme gloed.

Onderstaande paddenstoelen staan iets hoger op de stelen. Door randjes van bladeren dicht voor de lens te laten liggen ontstaat ook hier het dromerige effect.

Een stukje van het pad af (ssssht) is een plek begroeid met schapengras. Het is nog drijfnat van de regen die daags ervoor is gevallen. De zon maakt van alle druppeltjes kleine pareltjes. Verscholen in dat gras groeien weer voornamelijk mycena's. Ik moet een klein beetje tuinieren om enkele exemplaren een beetje vrij voor de lens te krijgen. Ik probeer het tegenlicht te gebruiken om de mooie schittering te laten zien.

Hieronder een wat rustiger beeld maar nog steeds duidelijk schuin invallend tegenlicht.

Op een boomstammetje groeien deze bloedsteelmycena's (denk ik). Hier kies ik iets minder invallend zonlicht. Misschien had de scherpstelling net even beter gemoeten, maar ik vond 'm toch de moeite waard.

Door te belichten op de donkere onderkant van de paddenstoel, waar heel zacht het licht doorheen schijnt, wordt de in werkelijkheid lichte omgeving erg onderbelicht. Daardoor wordt deze paddenstoel mooi geïsoleerd van de omgeving. In de nabewerking versterk ik dat effect nog wat.

Deze mycena's staan in de diepe schaduw. Ook hier gebruik ik het tegenlicht en houd ik de foto ook bewust iets onderbelicht. Daardoor ontstaat een mysterieus nachtelijke sfeer. Ik vind het wel mooi.

Tussen het dorre blad valt dit sierlijke plooirokje op (hij heet echt zo). Net als de mycena's slechts enkele centimeters groot. Ik stel scherp op de rand en laat het diafragma volledig open. Daardoor is slechts een klein deel scherp, wat weer die bijzondere sfeer geeft. Niet ieders smaak, maar ik houd er van.

Ik kan niet goed kiezen welk standpunt nou het mooiste beeld oplevert. Maar waarom kiezen? Gewoon allebei doen.

Om een uur of drie houden we het voor gezien. Heel veel foto's gemaakt. Na een strenge selectie thuis hield ik er nog 45 over. Kill you darlings is daarna het devies om de beste foto's over te houden voor dit blogje. Beste is dan overigens in belangrijke mate een kwestie van smaak. Mijn smaak in dit geval. Ik zie nog wel ruimte voor verbetering, dus moet nog wel een keer op pad. Naast de foto's blijft de herinnering aan een heerlijke dag in het bos waar de geur van de herfst hangt en het zonlicht de herfstkleuren mooi laat uitkomen.

De Zuidas Amsterdam

De afdeling Haarlem van de fotobond schreef een fotocompetitie uit met het thema architectuur. Hoewel waterdichte definities niet bestaan, wordt bij de architectuurfotografie de schoonheid van een bouwwerk vastgelegd, maar het gaat verder dan een kiekje van een bouwwerk. Meestal zoekt de fotograaf daarbij naar een sterke compositie van lijnen, vlakken en perspectief en de harmonie daartussen. 

Ik waagde enkele pogingen op de Amsterdamse Zuidas, het zakendistrict van Amsterdam dat wordt gedomineerd door compacte hoogbouw. Als je al last hebt van je nek kun je er trouwens beter niet heen. Het is vooral omhoog kijken en tegelijkertijd oppassen dat je niet tegen een fietser aanloopt (of wordt aangereden).

De twee torens van Symphony Offices vallen al van verre op. Ze zijn dan ook vrijwel net zo hoog als de Domtoren in Utrecht. Er zitten zowel woningen als kantoorruimtes in. De meeste gebouwen op de Zuidas worden gedomineerd door glazen gevels, maar hier valt vooral het gebruik van baksteen op, al zijn het vermoedelijk stripjes geplakt op een betonnen ondergrond.

Van dichtbij duizelt het je bijna als je precies tussen de twee torens omhoog kijkt. Ik ging even op de knieën voor onderstaande foto. Voor het juiste effect, maar ook om te voorkomen dat ik achterover zou vallen.

Het 91 meter hoge fascinerende Viñoly-gebouw valt ook vanaf de snelweg al op. De trappen lijken uit de gevel te te zijn uitgehouwen. Ze moesten leiden naar voor publiek toegankelijke dakterrassen. Om veiligheidsredenen zijn ze echter afgesloten. In het gebouw zitten verschillende bedrijven, waaronder het hoofdkantoor van Google Nederland.

 Is dit nou een moderne trapgevel? 

Een klein stukje verderop, op de kop van de Beethovenstraat, staat het gebouw 400-Beethoven. Blauw en wit zijn ook hier de overheersende kleuren. De schuine en gebogen lijnen er doorheen maken het plaatje voor mij compleet. Bijzondere moderne architectuur toch? Zoals zoveel panden hier, huisvest het een groot advocatenkantoor. Blijkbaar een business waar een beetje geld in omgaat.

 

Ik loop naar het andere uiteinde van de Zuidas. Onderweg vallen me de geweldige patronen op die de gebouwen hebben en de manier waarop die met elkaar contrasteren.

Ik kom langs deze witte toren die zó mooi afsteekt tegen de vandaag strak blauwe lucht, dat ik het niet kon laten een foto te maken. Ik neem de boom bewust mee in de opname, omdat deze de harde contrasten en vormen wat verzacht. Het gebouw blijkt een hotel en, hoe kan het ook anders, een financiële instelling te huisvesten. 

Aan het westelijke uiteinde van de Zuidas, net achter het Universitair Ziekenhuis, staat het centrum van Tandheelkunde de ACTA. In de spiegeling van de (uiteraard) glazen gevel zien we het gebouw om de hoek.

Via het station maken we even een uitstapje naar de andere kant van de snelweg A10 en naastgelegen spoorlijnen. Hier is nog een hotel, het Inside Hotel. Daar moet je blijkbaar zijn, want Outside is het nog een bouwplaats.

Een stukje verderop staat het gebouw van de Goede Doelen Loterij met een fascinerend dak. Ik heb wel 10 rondjes staan draaien voor ik de compositie vond die me beviel. De symmetrie moet wel kloppen en dat lukt me maar ternauwernood.

 

Hieronder een wat eenvoudiger gebouw dat ook weer een advocatenfirma huisvest. Het is eenvoudig, maar de ronding in de gevel intrigeert me en ik probeer 'm symmetrisch in beeld te brengen. In zwart-wit komt het iets sterker tot uiting.

De moderne kantoorpanden zijn vaak geen lang leven beschoren. Maar ach, je kunt gewoon alle binnenmuren en de buitengevel slopen, nieuwe glazen panelen erin en het gebouw past weer in het straatbeeld.

Dat blauw de overheersende kleur is bij veel gebouwen was u vast al opgevallen, maar de outdoor padelbaan voor de lokale bewoners overtreft dit wel.

 

Nou dat was het dan. Ik heb er een paar kilometers afgelegd en veel foto's gemaakt, waarvan hier een selectie te zien was. Er zijn nog heel wat gebouwen die een foto waard zijn, maar nog niet door mij zijn vereeuwigd. Ik moet dus nog eens terug. De volgende keer dat u met de auto over de A10 langs de Zuidas racet, kijk dan met een schuin oog (wel op de weg blijven letten!) toch met iets andere ogen naar deze gebouwen. Architecten hebben er echt hun best voor gedaan.

 

Kersenbloesem!

Als eind maart/begin april de Japanse kers in bloei staat, is een deel van Nederland een beetje opgewonden. Dit korte moment van schoonheid mag je niet missen en en masse trekken we er op uit voor foto's. In het bloesempark in Amstelveen staan 400 kersenbomen geschonken door de Japanse vrouwenclub uit Amstelveen. Hier is het in deze tijd werkelijk topdrukte. Verkeersregeling en publieksgeleiding zijn zelfs noodzakelijk. Normaal mijd ik dit soort drukte absoluut, maar ja, het schijnt dat je het toch echt eens gezien moet hebben. 

Dus woensdagochtend, prachtig weer is voorspeld, neem ik een paar uurtjes vrij om toch ook maar eens te gaan kijken. Om 7:45 draai ik de parkeerplaats bij het bloesempark op en vind een van de laatste plekjes. Nog bijna 10 minuten lopen en ben dan je er. Het is al redelijk druk. Laten we zeggen gezellig druk. Als ik drie kwartier later vertrek, begint het echt druk te worden. De parkeerplaats in de buurt is dan al lang overvol en vol ongeduld azen nieuwe bezoekers op mijn plekje.

Een rijtje fotografen met serieuze apparatuur staat opgesteld aan de rand van het park en al snel snap ik waarom. Je ziet dan precies de opkomende zon de eerste stralen door de bomen strooien. 

Even later verspreidt de menigte zich. Een soort boompje verwisselen lijkt het wel.

De boompjes zijn redelijk hoog, wat fijn is om er onderdoor te kunnen lopen, maar lastig voor de fotografen die een close-up willen maken van de bloemen. Een enkele laaghangende tak biedt beperkt uitkomst. Beperkt, omdat de tere bloempjes niet echt stil hangen in de wind.

Daarom maak ik maar een plaatje van een trosje bloemen dat dicht tegen een mooi met korstmos begroeide stam groeit. 

Naarmate de zon hoger aan de hemel komt te staan, genieten steeds meer mensen van deze omgeving. 

Een flink aantal fotografen is nog met hun modellen in de weer en veel dames wringen zich in allerlei bochten en poses om maar zo voordelig mogelijk op de foto te komen.

Een enkeling moet er zelf ook wel een beetje om lachen, maar de meeste zijn bloedserieus bezig.

Nou hebben we in Hoofddorp natuurlijk ook ons eigen kleine bloesemparkje. Gewoon aan de rand van een woonwijk. Daar is het wat makkelijker om de details van de bloemen te fotograferen.

Ze lijken me iets minder rose dan in Amstelveen. Maar ach, wit heeft toch ook wel wat, vindt u niet?

Aan de andere kant van Hoofddorp, in het Haarlemmermeerse bos, maak ik later die dag nog een opname van twee  bescheiden struikjes die mooi rose bloeien. Door er in een halve cirkel omheen te lopen en 8 opnamen over elkaar heen te maken ontstaat een foto met een impressionistische sfeer.

Nog een paar dagen kunnen we genieten van de bloesem, maar de eerste bloemetjes beginnen al te vallen. Snel kijken dus!

Wandeling Haarlemmermeerse bos, maart 2021

Na een lange periode elkaar alleen maar op een beeldscherm te hebben gezien, was het voor onze fotoclub de hoogste tijd voor een live ontmoeting. Verzamelen om 9:30 uur en met het nodige glaswerk voor de buik en/of op de rug lopen we een mooi rondje rond de plas (circa 3 km) in het Haarlemmermeerse bos. Alles op veilige afstand natuurlijk! Een kleine fotografische impressie.

Even zoeken naar de zingende zanglijster.

Het waait flink, dus de rijkelijk aanwezige narcissen waaien lekker met alle winden mee. Scherpe foto's zijn dus lastig te maken. Dan ook maar bewust die camera bewegen tijdens de opname.

Maar op een luw stukje, met de 300mm op de camera, lukt het toch nog.

Het is nog maart, dus het mag nog: een Maarts viooltje (Viola odorata).

De bloei-aren van de (denk ik) Zeegroene zegge (Carex flacca) steken mooi af tegen de achtergrond.

En dan zal dit wel de HaarlemmerMeerkoet zijn.

 

Even verderop zit de Kleine mantelmeeuw. Door een beetje in te zoomen is goed te zien dat deze een kleurring draagt. Ik heb nog niet ontdekt van welk onderzoek dit is.

Ik probeer met een langzame sluitertijd de wegvliegende meeuw te fotograferen. Het kan een mooi artistiek effect geven. Laten we zeggen ..... half gelukt en blijven oefenen.

Vlak bij het leegstaande paviljoen staat een groepje rode kornoelje veel te dicht opeen volgens de regels. Dit is mijn artistieke impressie daarvan (1/8 sec, verticale beweging en nabewerking in ColorEfexPro). Zeker niet ieders ding, maar ik beleef er plezier aan om dit soort foto's te maken.

 

De Japanse sierkers begint te bloeien. Het waait veel te hard voor een scherpe foto van de bloesem, dus dan maar naar de knoppen. Die wiebelen iets minder.

Ook de sleedoorn (Prunus spinosa) staat volop in de knop. Hiervan lukt het wel enkele bloeiende bloempjes scherp vast te leggen. De gele meeldraadjes steken mooi af tegen de achtergrond.

Zeer leuk om weer eens samen kletsend en fotograferend een wandeling te maken. Dat doet verlangen naar meer!