Op 't eigen landgoed

De vakantie is aangebroken. Dat betekent dit keer af en toe een uitstapje, leven in de tuin als het weer het ook maar even toelaat, maar ook wat klussen. De burcht moet weer geschilderd worden en het is redelijk mooi weer. We zijn daarom veel op het eigen landgoed. Dit keer dan ook alleen foto's van eigen wateren en velden. Ik gebruik vooral de macrolens want ons landgoed leent zich niet zo voor vergezichten, als u begrijpt wat ik bedoel ....


Vanaf de oever van onze waterpartij is deze pendelzweefvlieg te zien. Hij zit lekker op een blad van de waterlelie. Vaak worden de zweefvliegen aangezien voor wespen, maar deze prachtige insecten zijn volstrekt ongevaarlijk; ze kunnen niet steken.

In een van onze bloemenweides is een andere zweefvlieg te zien: de doodskopzweefvlieg. Vindt u hem ondanks de wat lugubere naam niet prachtig en bijna aaibaar?

Die doodskopzweefvlieg hierboven is echt zo'n lekker mollig type, maar de pyjamazweefvlieg hieronder is een heel klein slank diertje. Dat zal wel komen omdat hij zo beweeglijk is.

In diezelfde bloemenwei trof ik ook deze kleine wilde bij aan. Typisch zijn onder andere de combinatie van lange antennes en de beharing die de bijen onderscheiden van wespen (meestal kaal) en zweefvliegen (geen/nauwelijks antennes).

Terug naar het water, even kijken naar de vliegen. Hieronder een heel klein vliegje dat ik niet op naam kan brengen. Het lijkt een soort uit de groep slankpootvliegen. Ik dacht eerst even aan een mug, u ook? Best mooi dat metaalachtige groene lijf.

Maar dan deze rakker, .... de grauwe vleesvlieg. Hij kijkt eerst over de bladrand en laat zich dan helemaal zien. Veel insecten zijn van dichtbij erg mooi, maar deze blijf ik lelijk vinden.

Dan maar snel naar iets elegantere soorten: de juffertjes. Uit onze vijver sluipen verschillende individuen van de Ischnura elegans. Alleen de naam vind ik al prachtig. In het Nederlands heten ze lantaarntje, vanwege het blauwe stukje aan het eind van hun lijf. Hieronder het prachtig gekleurde mannetje en daarna het iets minder uitbundige vrouwtje.

Op de vijverplanten blijven verschillende huidjes achter waar de juffertjes zijn uitgekomen. U wist natuurlijk al dat ze het eerste deel van hun leven onder water doorbrengen als ware rovers. Het lege huidje ziet er nog wel monsterachtig uit.

En dan scharrelt er plotseling wat tussen de leliebladeren. Het is een piepklein kikkertje van amper 2 cm. Van de duizenden donderkopjes die onze vijver bevolkten is dit een van de weinige zwemmertjes die het tot dit stadium heeft weten te schoppen. Een stoer en tegelijk grappig diertje.

Na een klein regenbuitje valt er door het oog van de macrolens even een mooi beeld te zien van waterdruppels op de vijverplanten. Net een klein kerstboompje.

Tja, u wist vermoedelijk al dat er heel wat rond vliegt door het luchtruim van Graan voor Visch, maar met een macrolens in plaats van de telelens van de spotters levert het toch andere plaatjes op.
Nou, dat was het voor dit moment. Morgen, als het weer het toelaat, ga ik verder met schilderen, maar ik houd wel constant in de gaten of er nog iets spannends voorbij vliegt. Dan bedoel ik natuurlijk niet alles wat van de plaatselijke luchthaven komt.